This is an opinion article I wrote for the Dagblad van het Noorden, a Dutch newspaper. It was published on 5/8/2009.De hoog opgelopen discussie die is ontstaan na de arrestatie van Harvard-hoogleraar Henry Gates roept gevoelens van déjà vu op van eerdere confrontaties in een slepend debat in Amerika dat maar niet opgelost wil worden. Hiermee doel ik niet op het brede emancipatiedebat over zwarte Amerikanen, maar juist op de discussie over de rol van de politie hierin. Het is een herhaling van zetten: een incident tussen een blanke (of soms zelfs zwarte) politieman en een zwarte burger, gevolgd door een felle discussie waarin de spelers in het debat een welbekende riedel van argumenten opdreunen.
Een oplossing voor de slechte relatie tussen de Amerikaanse politie en de zwarte gemeenschap ligt echter niet in het herhalen en aanscherpen van de inmiddels uitgekauwde argumenten, maar juist in een kritische blik op de communicatie hiervan door alle partijen in het debat, niet alleen nu, maar juist ook in het verleden.
Wat vaak onderbelicht blijft is namelijk de geschiedenis van de politie in Amerika. Vanaf het ontstaan van de hedendaagse politieorganisatie in de 19e eeuw heeft deze – met name in de grote steden – te kampen gehad met een stortvloed aan al dan niet terechte kritiek. In New York bijvoorbeeld, misbruikten ‘politieke machines’ de politie als pion en zondebok in een strijd om de macht in de stad. Achtereenvolgens is de politie de inzet geweest voor allerlei groepen variërend van communisten tot de civil rights movement, die de problematiek van de machtsverhoudingen aankaartten door juist de politie meedogenloos en persoonlijk aan te vallen. Het is logisch: de politie is immers de meest zichtbare vorm van de overheid op straat en daardoor een makkelijk doelwit. De gevolgen hiervan zijn echter desastreus voor de politie en voor het verloop van de discussies. Niet alleen voelt de politie zich onterecht aangevallen, ook hebben zij een afweermechanisme ontwikkeld om kritiek – welke dan ook – te negeren.
In het huidige ‘Skipgate’ debat is wederom een patstelling ontstaan waarin dit mechanisme duidelijk te zien is. Deze patstelling zal niet veranderen als de gepolariseerde kampen vasthouden aan ‘wij’ tegen ‘zij’ percepties en interpretaties die het eigen slachtofferschap koesteren. Zo spreekt President Obama terecht over de ‘lange geschiedenis waarin zwarten en latino’s buitenproportioneel vaak worden aangehouden door de politie’ maar laat daarbij de turbulente geschiedenis van de politie achterwege. Hij spreekt daarnaast uitvoerig over de gevoelens en percepties van zijn vriend Professor Gates en vraagt zich daarbij af wie niet ontstemd zou zijn als de politie je ondervraagt in je eigen huis. Echter, een net zo logische, maar niet benoemde, vraag: mag een politieagent daarom maar de huid volgescholden worden? Obama’s herkansing daags daarna was doordachter, maar het kwaad was al geschied: de politie is gekwetst en Republikeinse critici hebben nu munitie om de president voor racist uit te maken (Fox news 29/7).
De positionering van de diverse spelers in het debat is te rigide om te leiden tot consensus. Gepresenteerde oplossingen door critici zijn vaak eendimensionaal, terwijl de politie, en vooral de vakbonden, de kritiek – van welke hoek ook – van de hand wijzen. Een duidelijk voorbeeld van het eerste is de suggestie van hip-hop artiest Wyclef tijdens een ‘police-community’ bijeenkomst een tijd geleden in New York. Hij stelde voor om de politie hip-hop bewegingen en taal te leren begrijpen. ‘Als zij beter zouden communiceren, dan kunnen we veel spanningen voorkomen’, zo redeneerde de musicus. Zo’n oplossing legt echter het probleem voor 100 procent bij de politie, die juist door zulke voorstellen en harde kritiek zich nog stugger opstelt in discussies - niet alleen in het publieke debat, maar juist ook op straat.
Problematische een-op-een interacties tussen politie en de zwarte gemeenschap zijn dus deels product van spanningen tussen twee heetgebakerde groepen, die zich allebei slachtoffer voelen en respect eisen, maar dat niet krijgen. Om deze reden valt er geen directe winst te behalen in een harde aanval op de politie of juist op groepen die de politie bekritiseren. Het leidt immers tot slachtofferschap en een nog grotere – dwangmatige – eis voor respect. Wellicht de beste zet tot dusver is daarom President Obama’s uitnodiging aan beide kemphanen om een biertje te komen drinken op het Witte huis. Waar twee vechten, hebben twee schuld.
No comments:
Post a Comment